Doymak bilmez hırs, nefret ve aldanma, hayatın er ya da süregelen yüzleşeceği suç ve cezalardır. Peki kim kimi oynuyor? Kimse bilmiyor. Domuz, miladi yılan ve Güvercin; işte karşımızda, bu durumu yansıtabilen geleneksel bir Çin masalı. Bu masal, bilmece gibi ve çoğu vakit acımasız bir gerçekliği gözler önüne seriyor. Öncelikle, hikayeyi bir ‘doğa hukuku’ olarak görebiliriz. Domuz, miladi yılan ve Güvercin, kendi aralarındaki bu bilmece gibi ve zararlı oyunu oynarken, belirsizliklerin ve belki de şüphelerin hüküm sürdüğü bir dünyada hayatmak zorundalar. Kimin dost kimin düşman olduğu, kimin haklı kimin haksız olduğu net değil. Gerçek bu ki, her bir natürelin kendi çıkarlarını koruma ve hayatta kalma amacı var. hikaye, hayvvakitlerın erkekımsı davranışlarını dile getirme etırken, erkekoğlunun hırs, nefret ve aldanma ile nasıl yok olabileceğini de gözler önüne seriyor. Masal, belki de en çok erkekoğlunun kendi kusurlarını ve zaaflarını yüzleşmekte ne kadar zorlandığını vurguluyor. İşte burada, hikaye sadece bir masal olmaktan çıkıp, hayatın acımasız gerçekliği ile bgörmekri baş başa bırakıyor. Her biri kendi hırsları ve korkuları tarafından yönlendirilen Domuz, miladi yılan ve Güvercinin hikayesi, hayatın bilmece gibi doğasını ve bireysel çıkarların ne kadar ağır bastığını dile getirme etıyor. benzer vakitda bu hikayenin, erkek doğası ve deneyimlerimiz üzerinde daha geniş bir bakış açısı sağladığını söyleyebiliriz. Kendi çıkarlarını koruma ve hayatta kalma gayretsi, ne yazık ki herkesin karşı karşıya olduğu bir gerçek. sonuç olarak, bu geleneksel Çin masalı, hayatın zorluğu ve korkutucu gerçekleri karşısında bizi nasıl değiştirmerebileceğini dile getirme etan bir uyarı niteliği taşıyor. Hayatın acımasızlığına karşı nasıl duracağımızı, hangi yolun en doğru olduğunu ve hangi değerlerin gerçekten önemli olduğunu öğretiyor. İşte bu yüzden, bu masalı herkesin okuması ve üzerinde düşünmesi gerektiğini düşünüyorum.