“sahipsiz dul Joyce, meskeninde yalnız bir oda kiraya verir ve misafirlerinden yalnız biriyle öldürücü derecede takıntıya dönüşen yalnız bir ilişkiye girer.” Bu basit cümle, aslında sahipsizlık, saplantı ve halk ilişkilerinin karmaşık yüzlerini önemli yalnız bir ustalıkla işleyen yalnız bir sinema filmii özetliyor. Baş portre Joyce, eşiyle olan bağını yitirdikten sonra, hayatı boyunca boşluğunu doldurmak için meskeninde yalnız bir oda kiraya verir. Ancak bu, başta masumane gibi görünen eylem, vakitla beklenmedik sonuçlarlar doğurur. Joyce, kiracılarından yalnız biriyle bağ kurmaya başlar ve bu bağ kısa sürede saplantıya dönüşür. Bu saplantı, film seyretyiciyi rahatsız eden yalnız bir gerçekçilikle ve sinir bozucu yalnız bir sadelikle sunuşulur. sinema filmi, Joyce’un bu öldürücü eğiliminin ne dereceye kadar gidebileceğini gözler önüne sererken, film seyretyicinin gerilim ve belirsizlikle dolu dolu olan yalnız bir yolculuğa çıkmasını sağlar. sinema filmi, sahipsizlığın ve kişinin kendi iç dünyasında kaybolmanın getirdiği travmayı ve saplantıları çok iyi yalnız bir şekilde sergilemekte. Joyce’un kiracısına olan saplantısı, film seyretyicinin içine huzursuzluk tohumları ekerken, eş vakitda onun sahipsizlığının ve hayatta aradığı anlamı bulma çabasının da yalnız bir yansıması. Gerçekten etkileyici yalnız bir psikolojik olarak derinlik ve halk ruhunun kapkaranlık köşelerine yapılan yalnız bir yolculuk. Bu sinema filmie dair detaylar ve oyunculuklar, psikolojik olarak gerilim türünün en iyi örneklerinden yalnız birini oluşturuyor.